“เราสองคนรู้จักกันมาหลายปีแล้วนะ ตอนนี้เป็นเพื่อนบ้านกันก็ควรสนิทสนมกันให้มากๆ ใช่มั้ย”

ฉงหรงเหมือนก้างปลาติดคอ กินไม่ลง “เราสองคนแค่รู้จักกันนานแล้ว แต่ขาดการติดต่อกันไปนานมาก ใช้มือข้างเดียวก็นับจำนวนครั้งที่เราเจอกันได้ ความจริงเราไม่สนิทกันเลย”

เวินเซ่าชิงได้ข้อสรุปว่า “เพราะว่าไม่สนิท คุณจึงเอาแต่หลบหน้าผม?”
อาการปากกับใจไม่ตรงกันติดตัวผู้หญิงมาตั้งแต่เกิด ฉงหรงปฏิเสธตามจิตใต้สำนึก “เปล่านะ”

ชายหนุ่มไม่สนใจ ยังพูดต่อไป “ก็แค่ผมรู้ว่าคุณชอบผมเท่านั้นเอง ชายโสดหญิงโสด ผมว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดี ไม่ใช่เรื่องน่าขายหน้า...”

เพราะประโยค ‘ไม่ชอบทนาย ชอบหมอ’ ที่พูดไปด้วยความพลั้งปากเพื่อปฏิเสธรักหนุ่มนิติศาสตร์คนหนึ่ง ทำให้ ‘ฉงหรง’ ตัดสินใจหนีไปต่างประเทศเพราะกลัว ‘หมอ’ ที่ถูกพาดพิงถึงจะมาคาดคั้นเอาความจริงให้เธอกระดากอาย

คิดไม่ถึงว่าเวลาผ่านไปหลายปี หลังจากกลับมาไม่ทันไร ‘เวินเซ่าชิง’ คนที่เธอหลบหน้าแทบตายดันมาปรากฏกายอยู่ในห้องพักฝั่งตรงข้าม! มิหนำซ้ำน้องชายสุดที่รักของเธอยังเป็นนักศึกษาแพทย์ในความดูแลของเขา ด้วยเหตุนี้สถานะ ‘เพื่อนบ้าน’ และ ‘อาจารย์กับผู้ปกครองนักศึกษา’ จึงทำให้ทั้งสองได้กลับมา ‘ฟื้นฟู’ ความสัมพันธ์...

และถึงตอนนี้ต่อให้เธออยากจะหนีหน้าเขาอย่างไร ก็ไม่อาจหนีหัวใจตัวเองที่คอยพร่ำเรียกหากันและกัน เพราะสายลมแห่งพรหมลิขิตได้พัดพาความสุขเล็กๆ ให้ก่อตัวขึ้นแล้วในหัวใจของเขาและเธอ...