(สี่เล่มจบ)

‘มีเพียงคนที่รักเราเท่านั้น ถึงเจ็บปวดกับการกระทำของเรา
เพราะเขารักเรา
เราถึงเชือดเฉือนหัวใจ ทำร้ายเขาได้เจ็บแสบกว่าใคร’

ชาติที่แล้วฉีเซวียนไม่เคยเข้าใจความหมายของประโยคนี้
ไม่เข้าใจว่าเหตุใดสตรีแข็งกร้าวที่ตนแต่งเข้ามาเป็นภรรยา ถึงได้ยอมอดทนทุกอย่าง
ยอมทนอยู่ แม้ในวันที่เขาปราศจากยศถาบรรดาศักดิ์
ยอมทนอดมื้อกินมื้อกับนักโทษการเมืองที่ดูเหมือนไร้อนาคต
ยอมร่วมทุกข์สุข ในวันที่เขาไม่เหลือใคร

สายตาที่นางมองเขาก่อนสิ้นลมหายใจ
สายตาที่บอกว่า ‘ชาติหน้าข้าจะไม่รักท่านอีก เพราะการรักท่านมันเหนื่อยเหลือเกิน‘
ฉุดกระชากลมหายใจเขาให้หลุดลอยตาม

ภรรยา...
หากชาติหน้ามีจริง เจ้าจะไม่รักข้าก็ได้ แต่ข้าฉีเซวียนคนนี้จะขอติดตามรักเจ้าทุกชาติไป