กู้เซียว ยกยิ้มมุมปากรู้สึกได้ว่าเจ้าเด็กนั่นกำลังวิ่งเข้ามาหา จาซืออี้ แตะมือเขาเหมือนต้องการดึงให้หยุดแล้วบอกให้เขาเดินช้าลงหน่อย แต่กู้เซียวกลับฉวยโอกาสจับมือจางซืออี้และกระชับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ทันใดนั้นจางซืออี้ก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่จำเป็นต้องมีคำสาบานว่าจะรักกันตลอดไป ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดหวานๆ อะไรทั้งนั้น มือทั้งสองข้างสอดประสานเข้าด้วยกัน แม้ว่าคนรอบข้างจะหันมามอง พวกเขาก็ไม่สนใจแสงอาทิต์สาดส่องเข้ามา ตกกระทบลงบนพื้นหินอ่อนรูปร่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

ชีวิตจางซืออี้ก็เหมือนพื้นหินอ่อนแผ่นนี้ เต็มไปด้วยเงาที่กู้เซียวเติมเต็มให้ เหมือนดวงไฟที่นำทางให้เขาไม่มีทางสูญหาย และไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล แต่จางซืออี้ไม่กลัวและไม่ลังเลอีกต่อไป เพราะมีกู้เซียวเดินไปกับเขา