"Senle benim yandığımız senfonide, çardaklar, kuzgun turnalar, tekerlekler, ölü kuşlar, idare lambaları, donmuş gözbebekleri, fırlayıp gökyüzüne tuzla buz oluyordu. Tayfunun sarı güneşi kanımızı dondurdu. Çilemizin şarkıları gırtlağa düğümlenen haykırışlardı. Hatırla ama! Kıvranışlar, yalvarmalar, kan lekeleri, çocukların gözyaşları, cerahatlar, destelerle gönül yarası. Düğünlerde, bayramlarda çalınan bandoların yalnızlığı. Göz dibine yerleşen yabancı renkleri, bilinmeyen ülkelerin. Göz dibinde anlatılmaz haritalar. Duyguları söndüren sonbahar güneşinde, gidip gelmeyenleri yeniden yaşatmaya çalışıyorduk, boşuna! Parça parça anıları birbirine ekleyip, kesintisiz bir hayat yaratmak istiyorduk. Görüntülerin gerçek ve eklentisiz özelliklerine dönmeleri için çırpınıyorduk, senle ben, sarı tüylü balıkçı, bizi bulan karga, senin Kornval kıyılarında yıkanmış lacivert gözlerin. Şimdi ben mutluluğa ermiş de sonra kader yangınlarında onu kaybetmiş gibi anılar içindeyim. Her sabah dünyaya yeniden doğup gözlerimin kamaşması geçinceye kadarki ölçüsüz zamanda bütün duyguların özlerini yaşıyorum. Yaşanmamış hayatları yaratmak çabasında yalnız mıyım, değil mi, bilmiyorum. Kimdi bizle alay eden, olmayanı olmuş gibi hissettiren; kayıpların acısında yanmamız için?"