เหยียนเจิงหมิง ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีชาติกำเนิดร่ำรวยสูงส่ง เมื่อตอนอายุเจ็ดขวบหนีออกจากบ้านแล้วถูกอาจารย์ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเก็บได้ ต่อมาก็กลายเป็น "ที่พึ่งของสำนัก" "ผู้สนับสนุนของเจ้าสำนัก" และ "ศิษย์เอกเปิดขุนเขาแห่งสำนักฝูเหยา" เขาเป็นบุรุษรูปงามที่มีผมสีดำยาวสยาย เป็นคุณชายเหยียนผู้ไม่เอาไหน เจ้าสำอาง หลงตัวเอง ปากร้าย จนบรรดาศิษย์น้องแอบเรียกว่า "เจ้าแม่" แต่ในยามคับขันเขาคือศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งพาได้

เฉิงเฉียน ศิษย์คนที่สามของสำนักฝูเหยา เป็นเด็กฉลาด ความจำดี มีใบหน้าน่ารักแต่เย็นชา รูปร่างเจริญเติบโตเชื่องช้าตามอายุไม่ทัน เขาสุุขุมรอบคอบ ขยันหมั่นเพียร เห็นตนเองเป็นคนงานน้อย ข้ารับใช้น้อย...เพียงแต่คนในครอบครัวไม่เคยเห็นเขาเป็นบุตรชาย ดังนั้นเมื่อถูกขายเขาจึงตามชายแปลกหน้าท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นไปจนถึงเขาฝูเหยา และได้พบกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง "ผู้ร่วมลิขิตฟ้า ร่วมชะตากรรม"

"สมเป็นเสี่ยวเฉียนของข้า..." เฉิงเฉียนยังไม่ทันส่งเสียง เหยียนเจิงหมิงก็ทำหน้าทำตากล่าวก่อนแล้ว "ใครเป็นของเจ้า" พอคำพูดออกจากปาก หลี่อวิ๋น สุ่ยเคิง และเฉิงเฉียนเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขาพร้อมกันหลี่อวิ๋นยังหยอกเย้า "ศิษย์พี่ใหญ่" นี่ท่านกำลังแย่งชิงความรักหรือ" เหยียนเจิงหมิง