«Στη νουβέλα μου Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΝΑΠΝΟΩΝ υπάρχει μια μυστηριώδης ιδιωτική λέσχη που στεγάζεται σ’ ένα πέτρινο οίκημα της Ανατολικής 35ης οδού στο Μανχάταν, όπου συγκεντρώνονται τακτικά άτομα κάποιας ηλικίας και αφηγούνται παράξενες ιστορίες. Στον επάνω όροφο υπάρχουν πολλά δωμάτια, κι όταν κάποιος νεοφερμένος ρωτά να μάθει πόσα, ο παράξενος μπάτλερ του αποκρίνεται: “Δεν ξέρω, κύριε, αλλά μπορεί κανείς να χαθεί εκεί πάνω”. Αυτή η λέσχη ανδρών είναι στην πραγματικότητα μια μεταφορά, είναι το μυαλό του αφηγητή, είναι η όλη διαδικασία της αφήγησης. Μέσα μου έχω τόσες ιστορίες όσα και τα δωμάτια εκείνου του κτιρίου, και μπορώ εύκολα να χαθώ μέσα σ’ αυτές. Και στη λέσχη, κάθε φορά που πρόκειται να ξετυλιχτεί το νήμα μιας αφήγησης, γίνεται πρώτα μια πρόποση, όπου επαναλαμβάνονται τα λόγια που είναι χαραγμένα πάνω στο τεράστιο τζάκι της βιβλιοθήκης:

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Αυτό το γνωμικό υπήρξε για μένα ένας καλός οδηγός στη ζωή, και νομίζω πως θα ήταν ό,τι πρέπει για επιτύμβιο στον τάφο μου.»