Een vrouw bestudeert in het donker de bewegende, troebele sliertjes die je ziet als je je ogen dichtknijpt. De plek waar ze zich bevindt lijkt in niets op de conferentie in Helsinki waar ze eigenlijk zou moeten zijn. Niemand waar ze werkelijk is, ze leeft in geheime tijd. Ze overdenkt wat er gebeurd is op de ochtend dat ze vertrok, en hoe het zover heeft kunnen komen. Levend op de vierkante meter dringt ze door tot het diepst van haar gedachten, terwijl ze voor de buitenwereld de schijn ophoudt van een normaal leven. Maar hoelang houdt ze dat vol?
Onderdak toont een vrouw die toegeeft aan het universele verlangen om uit je leven te verdwijnen. In zinderend waarnemersproza, zintuigelijk en eerlijk, ontleedt Elisabeth van Nimwegen het leven van haar hoofdpersoon tot op het bot. Onderdak is een zedenschets, catharsis en dikke middelvinger tegelijk.