صد و یازده نامه‌ی عاشقانه‌ی پابلو نرودا نامه‌هایی به خانم آلبرتینا رُزا Albertina Rosa که پابلو نرودا امیدوار بو با وی ازدواج کند، هستند. با این وجود آلبرتینا رُزا تصمیم دیگری گرفت. کسی که کتاب «خاطرات» نرودا را خوانده باشد، با ماجرای عشق بزرگ وی آشناست. لحن نامه‌های نرودا به آلبرتینا، خصوصی، جذّاب، گرم و انسانی هستند: نامه‌ها تمایلات و نگرانی‌های روزمره، امیدها و حرمان‌ها را شامل می‌شوند. آشکارا پیداست که این مکاتبات سر آن ندارند که به عنوان متونی ادبی به شمار بیایند – آن‌ها تنها بر روابط، بر تکه‌ی کوچکی از زندگی، و بر عشقی بزرگ نوری می‌افکنند.

در یکی از نامه‌های این کتاب می‌خوانیم:
برایت، ای کوچولوی من، از چه چیزی تعریف کنم که سرگرم شوی؟ الان شب است، و من خوشحالم، خوش حال. تنها در خانه، در خانه‌ی خودم، که مثل یک برج پُر از پنجره است که من از میان آن‌ها به شبِ پُر از ستاره نگاه می‌کنم. خیلی از سفری که آن قدر هم پُر ماجرا بود، خسته نیستم. من را نیمه شب پشت قسمت بارگیر یک ماشین بارکش پنهان کردند و من پنج ساعت تمام آنجا از سرما لرزیدم. بعد هم یک ماشین درجه‌ی سوم. نه شاهانه. هر طور بود رسیدم. تمام بعد از ظهر را در خیابان‌هایی که اغلب آن‌ها را دیده بودم، پرسه زدم. به اطراف و اکناف هم سرکشی کردم و دسته گل بنفشه‌ی بزرگی هم با خودم آوردم. آن‌ها آن قدر زیبا هستند که فقط لیاقت تو را دارند. واقعاً تماشای این چمنزارانِ سبز، احساس کردنِ تپه‌هایی که در اثر مِه شبانه تاریک شده اند، و احساس کردنِ من، منِ من، آزاد از هر سبک سری، پر جنب و جوش و تنها، باشکوه است. آوخ، کاش بودی، آلبرتینا. کاش الان اینجا بودی و مقابل حرارت ذغالی که مرا گرم می‌کند، می‌نشستی، کاش با آن چشم‌های غم زده ات، و با سکوتت که مورد پسند من است، این جا بودی. کوچولو بیا! یا لااقل به من فکر کن.