พันปีก่อน นางเป็นเพียงภูตน้อยดอกฉา ขณะที่เขาเป็นจงเทียนหวังผู้ปกครองศูนย์กลางสวรรค์

ณ งานชุมนุมบุปผาที่จัดขึ้นทุกร้อยปี นางสารภาพรักกับเขาเบื้องหน้าธารกำนัล ฝูงชนหัวเราะเยาะดังสนั่น นางเคืองขุ่น "ข้าเพียงปรารถนาเป็นชายาของท่าน" เขาแย้มยิ้ม "เช่นนั้นก็จงบำเพ็ญเป็นเซียน" นับจากนั้นนางตั้งใจบำเพ็ญเพียร

ห้าร้อยปีต่อมา ณ งานชุมนุมสระเหยาฉือ นางถามอีกครั้ง "เมื่อใดข้าถึงจะได้เป็นชายาของท่าน" เขานิ่งเงียบครู่หนึ่ง แย้มยิ้ม "รอเจ้าได้ลงบันทึกในทะเบียนเซียนค่อยว่ากัน"

ภูตสาวที่ปรารถนาเป็นชายาของเขามีน้อยเสียที่ไหน ในที่สุดนางก็เข้าใจสาเหตุที่เขานิ่งเงียบ นางหันหลังให้เขาอย่างเด็ดเดี่ยว ตัดสินใจเลือกวาสนารัก “ใช้ตัวเคียงคู่” ในโลกมนุษย์ ละทิ้งวิถีแห่งเซียน วนเวียนในสังสารวัฏตลอดกาล นางไม่ต้องการบำเพ็ญเป็นเซียน นางเพียงต้องการลืมเลือนเขา

บัดนี้ ความรู้สึกผิดที่กัดกินจิตใจนับพันปีทำให้เขาฝืนลิขิตเปลี่ยนชะตา พานางในชาติใหม่หวนสู่อดีตชาติ หมายมาดให้นางบำเพ็ญเป็นเซียนอีกครั้ง ปรารถนาจะชดเชยสิ่งที่ติดค้างในตอนนั้น ยามบุปผาร่วงโรย ทั้งคู่พบพานอีกครา...

วันนั้น สีแดงเจิดจรัสจับตา ดอกฉาผลิบานทั่วภูผา สุดท้ายจะกรีดบาดนัยน์ตาผู้ใด