هيچ‌كدام چاره‌ساز نبود. درمان‌ها چاره‌ساز نبودند. زيرا من برای تغيير و خوب شدن آماده نبودم. چاهی پر از احساسات برای خودم كنده بودم وقتی به عميق بودن بيش از حد آن پی بردم، از كندن صرف نظر كردم و خودم را در آن چاه انداختم. تمام هفته‌ها و ماه‌های من درون آن چاه گذشت. هرقدر كه دلم به حال خودم می‌سوخت، بيش‌تر در ته چاه فرو می‌رفتم. هرقدر به اين باور می‌رسيدم كه ديگر ته چاه هستم، بيش‌تر دلم به حال خودم می‌سوخت. ته چاه گردابی سرد و سوت و كور بود و من را در بر گرفته بود. چه‌وقت و چگونه ته اين چاه رفته بودم، هيچ‌چيز نفهميدم. هيچ تلاشی هم برای فهميدن آن انجام ندادم. دوست نداشتم از آن چاه بيرون بيايم. آن‌جا ماندن راحت‌تر بود. بالا رفتن، دست و پا زدن و حتی پيچ و تاب خوردن هم سخت بود. اين پيچ ‌و خم افسردگی كه می‌گويند، حتی اگر راه‌های خروج را هم پيدا كرده باشی، دوست نداری از آن‌جا بروی؛