Vijf jaar lang was Joris Luyendijk correspondent voor de Arabische wereld. Hij liep vluchtelingenkampen af en sloppenwijken, joodse nederzettingen en fundamentalistische bolwerken. Hij sprak met terroristen en bezetters, met slachtoffers, daders en hun familie. Hij doorstond beschietingen en bombardementen, doodsbedreigingen en zelfmoordaanslagen, bezetting, terreur en oorlog… Hoe meer hij zelf meemaakte, hoe meer het begon te knagen. Want wat gaapte er een kloof tussen wat hij als correspondent met eigen ogen zag, en wat hij daarvan kon laten zien op radio, tv en in de krant. In Het zijn net mensen probeert Luyendijk iets van die kloof te dichten. Met pakkende voorbeelden en vol humor legt hij uit waarom het zo moeilijk is om iets van het Midden-Oosten te begrijpen, en welke rol de massamedia daarin spelen.