Σ' όλους επικρατούσε απογοήτευση. Ο Εβσέϊ που τους φοβότανε, έβλεπε μ' έκπληξη το πόσο αδύναμοι ήταν. Τους λυπότανε που κινδυνεύανε. Από την άλλη μεριά θαύμαζε τους επαναστάτες που δραστήριοι, κεφάτοι, προχωρούσαν μπροστά χωρίς κανένας να μπορεί να τους σταματήσει. Η γλυκιά φωνή της Όλγας του προξενούσε ευχαρίστηση. Αγαπούσε όμως και τη φλυαρία του Ιακώβ. Κάθε μέρα γνώριζε και νέους επαναστάτες, όλοι τους ήταν ενθουσιώδεις και σίγουροι για την επιτυχία της υπόθεσής τους. Ταυτόχρονα όμως, προσπαθούσε να βρεί έναν τρόπο για να μην τους προδώσει. Βυθιζόταν σε σκέψεις: «Αν συνεχίσω να τους βλέπω, κάποτε θα υποχρεωθώ να μιλήσω... Αν βάλουν άλλον να τους παρακολουθεί τότε χειρότερα ακόμα. Πρέπει να τους τα πω όλα: αυτοί θα είναι νικητές και θα κερδίσω κι εγώ αν πάω μαζί τους.»