Je kunt toch niet iemand spelen die geen enkele keer ten tonele verschijnt?

Het is maandagmiddag.
Voor de ingang van het theater staat een kleine rij, een rij mensen die voornamelijk bestaat uit mannen en vrouwen, samen.
Hij is inmiddels opgehouden met zwaaien.
Het verkeerslicht wordt groen. Ik steek de tweebaansweg over, loop naar hem toe. Achter mij rijdt een bus voorbij, ik draai me kortstondig om, in de reflectie van de passerende bus zwaait een vader met zwart haar en een rode trui naar zijn zoontje dat op hem af rent op de hoek van de straat en loopt een jonge vrouw in zomerjurk (Sarah) naar het theater. Ik loop op hem af
parallel, ergens anders.