فهیم با من حرف بزن، تو که ساکت می شوی من از حسرت می ترکم، مثل درخت تاک بی برگ و بار می شوم. مثل گنجشککی می شوم که بچۀ بی رحمی طرفش تیری از کمان نشانه می رود. مثل گل های فرش باارزشی که زیر پا می شوند. مثل دهانِ سال ها مسواک نزده می شوم، معلول تر از خودت می شوم. فهیم از همان حرف هایی بزن که من فقط می فهمم. چرا ساکتی، نکند هم صحبت دیگری پیدا کرده ای، فهیم، نکند کس دیگری هم حرف های تو را می فهمد. نگذار بغض آن زنِ سال های دور بشکند. دست نگذار روی نقطه ضعفم، لامصب آدم را به چیزی که نیست تبدیل می کند.