หากจะมีบทประพันธ์สักเรื่องหนึ่งที่อบอุ่น และทำให้หัวใจคุณพองโตไปด้วยกลิ่นไอของความรักและรัก นั้น…หนักแน่น แจ่มใส งดงามอยู่ในความรู้สึกของคุณ ให้คุณผูกพันกับเรื่องราวเสมือนหนึ่งตัวเอง…สะอื้นให้ไปกับตัวละคร รักของเขาและเธอ…ชลันดาและสาริน ในคำมั่นสัญญา จะเป็นรักหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำแสนดีนั้น
“ในความรัก…พี่รินไม่เลือกตัวเอง แต่เลือกเกียรติยศและไม่ใช่ของพี่ริน หากเป็นเกียรติยศของน้องดา…น้องดางดงามมาตลอด ขอให้งดงามจนวาระสุดท้าย” หยาดน้ำตาที่เปื้อนอาบแก้มให้กับรักและคำมั่นสัญญาของชลันดา-สาริน นั้น แทนความรู้สึกมากมายที่โถมประดังเข้าลึกในหัวใจผู้อ่าน…ไม่ยากนักที่คุณ…ที่คนหัวใจอ่อนโยนจะเสียน้ำตา และสิ่งที่สูญเสียนั้นก็ไม่ได้แทนความหมายของความเป็นคนอ่อนแอ คนเข้มแข็งเช่นสาริน ชายชาติทหารเช่นเขา ก็เสียน้ำตาให้กับเราที่มีให้และได้รับจากชลันดา…
”น้องดารักพี่ริน…ด้วยทั้ง หมดเท่าที่มนุษย์จะพึงรักได้ รักโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน แม้แต่ความรัก” รักที่ยิ่งใหญ่แท้จริงจะอยู่ในหัวใจที่ยิ่งใหญ่พอกัน กว้างขวางพอกัน และเชื่อใจอย่างที่สุด นับแต่รอยยิ้มแรกจนหยาดน้ำตาสุดท้าย…