‫در یک نیمروز تابستان سال ۱۸۶۲ چارلز لوتویج داجستن استاد ریاضیات دانشگاه آکسفورد که دنیا او را به نام لوییس کارول می‌شناسد، وقت قایق سواری با سه دختر بچه که اسم یکی از آن‌ها آلیس بود قصه‌ای فی‌البداهه تعریف کرد و چند روز بعد در دفتر خاطراتش نوشت: تمام دیشب بیدار ماندم و لاطائلاتی را نوشتم که آن روز برای آلیس و دو خواهرش سر هم کردم. این لاطلائلات بعد‌ها تبدیل شد به یکی از مهم‌ترین آثار ادبی دنیا که هرچند در ظاهر قصه‌ای برای کودکان است، به قول ویرجینیا وولف : آلیس کتابی برای کودکات نیست. کتابی است که در آن همه ما به دنیای کودکی باز می‌گردیم. لوییس کارول کاری کرد که هیچ کس موفق به انجامش نشده بود. به دنیای کودکی برگشت و از نو خلقش کرد.

Source of legend and lyric, reference and conjecture, Alice's Adventures in Wonderland is for most children pure pleasure in prose. While adults try to decipher Lewis Carroll's putative use of complex mathematical codes in the text, or debate his alleged use of opium, young readers simply dive with Alice through the rabbit hole, pursuing "The dream-child moving through a land / Of wonders wild and new." There they encounter the White Rabbit, the Queen of Hearts, the Mock Turtle, and the Mad Hatter, among a multitude of other characters--extinct, fantastical, and commonplace creatures. Alice journeys through this Wonderland, trying to fathom the meaning of her strange experiences. But they turn out to be "curiouser and curiouser," seemingly without moral or sense.

For more than 130 years, children have reveled in the delightfully non-moralistic, non-educational virtues of this classic. In fact, at every turn, Alice's new companions scoff at her traditional education. The Mock Turtle, for example, remarks that he took the "regular course" in school: Reeling, Writhing, and branches of Arithmetic-Ambition, Distraction, Uglification, and Derision. Carroll believed John Tenniel's illustrations were as important as his text. Naturally, Carroll's instincts were good; the masterful drawings are inextricably tied to the well-loved story.