Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδι.
Θα βιάζονται οι άνθρωποι στους δρόμους. Οι γυναίκες
θα κλείνουν τρομαγμένες την πόρτα τους και θ’ αγκαλιάζουν
τα παιδιά τους.
Μα τα πεινασμένα πρόσωπα των παιδιών ρίχνουν στον τοίχο
έναν ίσκιο μαύρο
σαν τον ίσκιο ενός ψωμιού.
Εσύ θα κάθεσαι στο ίδιο εκείνο χαμηλό σκαμνί μας
η στέγη ολοένα θα στάζει
από ένα παλιό σεντόνι θα ράβεις τα ρουχαλάκια του παιδιού
μας
θα μπαλώνεις με την πίκρα σου το κενό του χωρισμού.
Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε απ’ το παράθυρο
ανθίζει πάντα στην αυλή η μικρή ροδακινιά;
Ένας-ένας θα χάνονται οι εργάτες απ’ τα αντικρινό μηχανουργείο.