'Als Canada zo'n geweldig land is,' vraagt een Amerikaanse televisiekomiek zich af, 'waarom wonen er dan zo weinig mensen?'
Rudi Rotthier reisde een jaar lang door amper bewoonde delen van dit immense land. Hij bezocht verlaten mijnsteden, bijna uitgestorven indianen-stammen en religieuze groepen die in de leegte van het landschap hun non-conformisme weten te bewaren, trok over onbereden wegen historische figuren achterna, werd al liftend opgepikt door een in barensnood verkerende vrouw, trok op met een halfblinde echtbreekster en vond in het algemeen dat de schaarse bewoners overlopen van goede bedoelingen, zij het dat van die bedoelingen nooit veel terecht lijkt te komen.
Na dat jaar, waarin hij wegzakte in de metersdikke sneeuw of vergeefs vluchtte voor miljarden muggen, kon hij maar een conlusie trekken: dat het niet goed is voor de mens om met velen te zijn. En toch ook dat Canada in veel opzichten inderdaad het beste land van de wereld is.