***ตอนอยู่ไม่เห็นค่า ตอนบอกลาอย่าเสียดาย

****นายแพทย์กันต์ธีจำใจต้องแต่งงานกับข้าวหวาน ไฮโซสาวนุ่มนิ่มที่รักเขาแบบถวายหัว เขาตั้งใจจะอยู่กับเธอแบบกัลยาณมิตรคนหนึ่งไปถึงวันที่ต่างทนไม่ไหว แต่ใครจะรู้ว่าคนที่หมดความอดทนก่อน อาจเป็นเธอ...


*****

“ผมมีภรรยาแล้ว” กันต์ธีเอ่ยปากเสียงหนักแน่น

“แต่ที่รินรู้มา...”

“ผมมีภรรยาแล้วครับ ขอโทษสำหรับทุกอย่างในคืนนี้ ผมผิดเอง” นายแพทย์หนุ่มก้าวออกมาจากห้อง ลัดเลาะกลับไปยังดาดฟ้าเรืออีกครั้ง...

เสียดายที่เสียงแซ็กโซโฟนจบลงแล้ว ลมทะเลพัดไอชื้นพาดผ่านใบหน้า คล้ายกับว่าที่หางตาจะมีไอน้ำปลิวไปในอากาศ

ครั้งหนึ่งเขาเคยทระนงตัว เดี๋ยวนี้ก็ยังทระนงอยู่ไม่ต่างจากเดิม นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่เคยมีใครรู้ว่าเขาเจ็บช้ำแค่ไหน

นายแพทย์กันต์ธีหลับตาลง และลืมตาขึ้นมาใหม่ช้าๆ คล้ายได้ยินเสียงของแซ็กโซโฟนจากที่ไหนสักแห่ง ทว่าเมื่อตั้งใจฟังจริงๆ รอบตัวกลับเงียบสงัด

ชายหนุ่มยิ้มขื่น...ไม่มีอีกแล้ว เขาทำความรักหลุดลอยพร้อมๆ กับเสียงเพลงเศร้าสร้อยในคืนที่ไม่รู้คุณค่า

เสียงกังวานหวานแว่วในหูเมื่อครู่ ที่แท้มันคือความทรงจำ แม้จะไม่มีโอกาสได้ยินอีกแล้ว...แต่มันยังอึงคะนึงอยู่ในหัวใจรักของเขาเสมอ เสียงของผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงที่ชื่อข้าวหวาน...